Κωνσταντινίδης, Άρης

(Αθήνα 1913 – 1993). Αρχιτέκτονας. Σπούδασε στο πολυτεχνείο του Μονάχου από το 1931 έως το 1936, όπου ήρθε σε πρώτη επαφή με τα σύγχρονα αρχιτεκτονικά ρεύματα. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1936 και εργάστηκε για μερικά χρόνια στο τμήμα πολεοδομίας του Δήμου Αθηναίων και μεταπολεμικά στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Διετέλεσε επίσης προϊστάμενος μελετών του Αυτόνομου Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΑΟΕΚ, 1955-57) και της τεχνικής υπηρεσίας του ΕΟΤ (1957-67). Παράλληλα, από το 1938, διατηρούσε και δικό του αρχιτεκτονικό γραφείο. Την περίοδο 1967-70 δίδαξε στο πολυτεχνείο της Ζυρίχης ως προσκεκλημένος καθηγητής. Το 1979 του απονεμήθηκε ο τίτλος του τιμής ένεκεν διδάκτορα της πολυτεχνικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ως υπεύθυνος του ΑΟΕΚ σχεδίασε και κατασκεύασε τις εργατικές πολυκατοικίες στη Νέα Φιλαδέλφεια και στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη στην Αθήνα, τις αντίστοιχες στο Ηράκλειο Κρήτης κ.α. Ως υπεύθυνος του ΕΟΤ κατασκεύασε τα ξενοδοχεία Ξενία στην Καλαμπάκα (1959), στη Μύκονο (1959), στην Ολυμπία (1960), στον Πόρο, στην Άνδρο κ.α., καθώς επίσης το περίπτερο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (1960) και το κτιριακό συγκρότημα του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου. Παράλληλα, κατασκεύασε πολλές ιδιωτικές κατοικίες στη Σαρωνίδα, στην Ανάβυσσο, στις Σπέτσες και στο Παγκράτι της Αθήνας. Επίσης, σχεδίασε το Αρχαιολογικό Μουσείο των Ιωαννίνων και της Κομοτηνής. Είναι ο πρώτος αρχιτέκτονας στην Ελλάδα που εισήγαγε την έννοια της τυποποίησης στη σύνθεση και στην κατασκευή των δημόσιων έργων. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισαν να δημοσιεύονται έργα του και να κερδίζει διεθνή αναγνώριση. Το έργο του Κ., ο οποίος από πολύ νωρίς ήρθε σε αντιπαράθεση τόσο με τη στείρα απομίμηση μορφών του παρελθόντος όσο και με την άκριτη εφαρμογή μοντέρνων ρευμάτων εκτός τόπου και συγκεκριμένων αναγκών, χαρακτηρίζεται από λειτουργικό ορθολογισμό (το κτίριο ως δοχείο ζωής), ένταξη στο φυσικό περιβάλλον, κατασκευαστική αρτιότητα και ανάδειξη της φυσιογνωμίας κάθε συγκεκριμένου υλικού που χρησιμοποιούσε. Οι ιδέες του έβρισκαν πάντοτε απόλυτη εφαρμογή στις κατασκευές του, καθιερώνοντάς τον ως τον σημαντικότερο Έλληνα αρχιτέκτονα της περιόδου 1950-65, η επιρροή του οποίου υπήρξε καθοριστική για την εξέλιξη της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα. Το ενδιαφέρον του Κ. για μια σύγχρονη αρχιτεκτονική η οποία να προκύπτει από την παράδοση και να απαντά στις ανάγκες του τόπου τον ώθησε να μελετήσει σε βάθος τη λαϊκή αρχιτεκτονική της Ελλάδας και να δημοσιεύσει τις εμπειρίες και τα συμπεράσματά του σε τρία βιβλία και σε μεγάλο αριθμό άρθρων κατά την περίοδο 1947-53. Τα πιο σημαντικά από αυτά είναι: Τα παλιά αθηναϊκά σπίτια (1950), Σύγχρονη αληθινή αρχιτεκτονική (1978), Στοιχεία αυτογνωσίας – Για μιαν αληθινή αρχιτεκτονική (1975), Μελέτες και κατασκευές (1981), όπου παρουσιάζεται το πανόραμα των ιδεών και των έργων του, και το τελευταίο του, Θεόχτιστα (εκδόθηκε μετά τον θάνατό του, το 1995). Πολλά ξένα περιοδικά έχουν δημοσιεύσει εκτενή αφιερώματα για το έργο του.